Ode ad cestinum solum
Audite! Vos que dell’inclitus patriota attraversate viam que ab corsum dedicatus ad italicus rex qui fuit assassinatus portat ad viam dedicatam ad ministrum qui misit primam petram pro novus portus; vos que cum disperatione cercate cestinum ubi iactare involucrum caramellae et sine meta, ut anime damnate, vagate usque ad scolam que portat nomen martiri irredentisti. Nuntio vobis magnum gaudium. Existet in detta via, apud locum ubi unam voltam se trobabat bibliotecam, unum cestinum portarifiutos qui solum potest vos impedire de iactare involucrum appiccicosum per stradam. Si unum passat sovrapensierum, nemmenum eum videt tantum est integratuscum marciapedem. Nec pioggiam autummalis que cadet cum impetum, nen turbinem furiosum qui cadet ab coelo potràs giammais eum scalfire aut rovinare tantum est legatus cum cementum ad petram. Pauci conoscunt suam esistentiam et illis fortunatis zozzonis eum utilizzant pro iactare bustas spazzaturas sine assillum de orarios aut de calendario, cosicchès est semper plenus de scecoscia. Raramenter spazzinus eum svuotat in quantus eum reputat monumentum et qualches distrattus, ignorando suam praesentiam, si est ndripiquatus sbattendo contrum. Ivi, saldus et piantatus, attendet invanus segnum vitae et, sgomentus, lanciat gridum doliri. Tommasus, tu qui potes omnes in Melphicta, tu qui ausculti praeghieras populi, non permettere que cestinus remangat solum, disseminat viam de don Julius alterorum cestinorum, aut, in alternativa, eum distruggit perchès, ut dicebat poetam, indifferentia est peggiorem de solitudinem.